Wieloznaczny tytuł wystawy odnosi się do nowych dróg, jakie w sztuce i teorii sztuki otwierali zapraszani na plenery najwybitniejsi polscy twórcy i krytycy sztuki, jak również do fenomenu organizacyjnego plenerów, które jako pierwsza tego typu inicjatywa stanowiły wzorzec dla późniejszych podobnych przedsięwzięć w całej Polsce. To największa wystawa, jaką Muzeum w Koszalinie dotąd zorganizowało, nie tylko ze względu na powierzchnię ekspozycyjną – zajmie aż cztery sale wystawowe – ale także na bogactwo eksponatów, przede wszystkim zaś bogactwo tematyczne. Ekspozycja w pierwszej sali poświęcona będzie kulisom organizacji plenerów oraz ich wymiarowi społecznemu. W dwóch kolejnych salach prezentowane będą: malarstwo, rzeźba, formy przestrzenne, fotografia i dokumentacja akcji artystycznych, dobrane tak, by najlepiej obrazowały najważniejsze nurty i zjawiska w sztuce polskiej lat 60. i 70. Zobaczymy prace kanonicznych polskich artystów drugiej połowy XX wieku, między innymi Tadeusza Kantora, Henryka Stażewskiego, Jonasza Sterna, Erny Rosenstein, Marii Pinińskiej-Bereś, Józefa Robakowskiego, Natalii Lach-Lachowicz, a także wybitnych plastyków reprezentujących środowisko koszalińskie, takich jak Jerzy Fedorowicz, Ludmiła Popiel, Irena Kozera, Zygmunt Wujek, Elżbieta Kalinowska. W ostatniej przestrzeni ekspozycyjnej można będzie zapoznać się z tekstami oraz nagraniami audio i wideo wykładów wygłoszonych podczas plenerów przez najwybitniejszych teoretyków i krytyków sztuki tamtego okresu, między innymi Jerzego Ludwińskiego, Bożeny Kowalskiej i Janusza Boguckiego.

Kuratorami wystawy są: Łukasz Rozmarynowski oraz Marcin Szeląg

Ekspozycja będzie czynna dla zwiedzających do 3 marca 2024 r. Towarzyszyć jej będą wydawnictwo naukowe (w językach polskim i angielskim) oraz przewodnik w formie broszury.

Patronat nad wydarzeniem objęli Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP i Prezydent Miasta Koszalina.